اثر حفاظتی تجویز دراز مدت سیلی مارین بر میزان گلوکز و لیپیدهای خون و استرس اکسیداتیو در موش صحرایی دیابتی

سابقه و هدف: کاهش دادن سطح استرس اکسیداتیو و میزان گلوکز و لیپیدهای نامطلوب سرم در بیماران دیابتی از اهمیت بالینی زیادی برخوردار است. در این مطالعه، تاثیر سیلی مارین بر میزان گلوکز، لیپیدهای خون و سطح استرس اکسیداتیو موش صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه تحقیقاتی از نوع تجربی، موش های صحرایی نر (40 =n) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین، دیابتی و دیابتی تحت تیمار با سیلی مارین تقسیم شدند. دو گروه کنترل و دیابتی تحت تیمار با سیلی مارین، در شروع دوره آزمایش (در گروه حیوانات دیابتی، قبل از دیابتی شدن آن ها به وسیله تزریق داخل صفاقی 60 میلی گرم بر کیلوگرم داروی استرپتوزوتوسین) mg/kg200 و سپس به مدت 8 هفته روزانه mg/kg 100 سیلی مارین را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. میزان گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول توتال، کلسترول ldl ، hdl و سطح فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (sod) و میزان مالون دی آلدئید (mda) سرم قبل از مداخله و پس از 8 هفته تعیین گردید. یافته ها: پس از هفته هشتم، میزان گلوکز، کلسترول تام، کلسترول ldl و تری گلیسیرید سرم در گروه دیابتی افزایش (0001/0-03/0 =p) و میزان hdl کاهش معنی داری(03/0 =p) در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. در حیوانات دیابتی تحت درمان با سیلی مارین، میزان گلوکز، کلسترول تام، کلسترول ldl و تری گلیسیرید کاهش (0001/0-01/0=p) و میزان hdl افزایش معنی داری (03/0 =p) در مقایسه با حیوانات دیابتی نشان داد. از طرف دیگر، در حیوانات دیابتی میزان فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان sod سرم کاهش و میزان mda سرم افزایش قابل ملاحظه ای در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. تیمار حیوانات دیابتی با سیلی مارین موجب افزایش میزان فعالیت آنزیم sod و کاهش میزان mda در سرم شد. نتیجه گیری: درمان حیوانات دیابتی با سیلی مارین علاوه بر کاهش میزان گلوکز سرم، دارای اثرات سودمندی بر لیپیدهای نامطلوب سرم و سطح استرس اکسیداتیو است